ای ایران ای مرزِ پرگهر؛ ای خاکت سرچشمه ی هنر
دور از تو اندیشه بدان، پاینده مانی تو جاودان
ای دشمن از تو؛ سنگِ خاره‌ ای من آهنم
جان من؛ فدای خاکِ پاکِ میهنم
مهرِ تو چون شد پیشه‌ ام؛ دور از تو نیست اندیشه‌ ام

در راهِ تو کی ارزشی دارد؛ این جانِ ما؟
پاینده باد؛ خاکِ ایرانِ ما
سنگ کوهت در و گوهر است؛ خاک دشتت بهتر از زر است
مهرت از دل کی برون کنم؟ بر گو، بی مهرِ تو چون کنم؟
تا گردش جهان و دورِ آسمان؛ به‌ پاست

نور ایزدی، همیشه رهنمای ماست
مهرِ تو چون شد پیشه‌ ام؛ دور از تو نیست اندیشه‌ ام
در راهِ تو کی ارزشی دارد؛ این جانِ ما؟
پاینده باد؛ خاکِ ایرانِ ما

ای خرم بهشتِ من؛ روشن از تو سرنوشتِ من
گر آتش بارد به پیکرم؛ جز مهرت در دل نپرورم
از آب و خاک و مهر تو سرشته شد؛ گلم
مهر اگر برون رود؛ تهی شود دلم